vrachtwagens met zand tellen. Ook vertelde hij van de onmenselijke duitse straf-methoden. Zoals het onder de armen ophangen van mensen om ze dan zo af te ranselen. Zelf moest hij een keer met een vletje mee de zee op naar een eiland. Vanwege het zware weer lag hij met andere maten op de bodem van het bootje, terwijl de duitse bemanning met de armen over elkaar rechtop bleven staan.
Papa, geheel rechts in Brest met lotgenoten, waaronder enkele Hollanders. Hier met een glas wijn in de hand. Over de wijn vertelde hij dat als je op een stoel bleef zitten, er weinig van merkte. Maar zo gauw je opstond schoot de wijn in je benen. Aan de woning te zien, waren zij in woonhuizen gehuisvest. Na drie maanden ging hij op verlof naar huis, om nooit meer naar Brest terug te keren.
Op de geplande terugreis naar Brest liet hij in Roosendaal zijn paspoort afstempelen en verliet de trein aan de andere kant over de rails en nam de trein terug naar huis. Zo ontsprong hij aan de “vrijwillige” dwangarbeid. De Hollanders hadden hem die truc verteld. In 1979 ga ik naar Brest om de haven en de kust te bekijken waar papa geweest is. Zie hiervoor dit filmpje.
Poseren met de pijp en Marianne-muts , die papa uit Frankrijk had meegebracht. Samen met het dochtertje van ome David, Ria Verspaget in de teil.
