Oorsprong namen
Voorouders
Broers & Zusters
Jeugdjaren
Jo & Nellie
Gezin
Jo van Ooyen en Nellie Verspaget
Jo van Ooyen en Nellie Verspaget
Rond kerstmis moest Jimmy weg. Van onze ouders kreeg hij een gouden kinder-ringetje mee.
Ondanks de meegenomen foto’s en dergelijke, hebben wij van al deze jongens nooit meer iets vernomen.
Met het bekijken van foto’s bleek Jimmy tante Jennie, de vriendin van mama, te kennen.
Ondanks de meegenomen foto’s en dergelijke, hebben wij van al deze jongens nooit meer iets vernomen.
Met het bekijken van foto’s bleek Jimmy tante Jennie, de vriendin van mama, te kennen.
Zoals deze kinderen werd er in onze buurt ook sinterklaas of kerstmis gevierd bij Engelse militairen gelegerd in de Petrusschool. Een panman kwam huis aan huis rond om de kinderen voor deze feestmaaltijd uit te nodigen. Maar papa zei dat hij kwam waarschuwen voor de gevaren van het spelen tussen de kabels van de militairen, die op het trottoir voor de Petrus-school lagen.
Papa bracht ook nog een kleine donker blonde Engelse militair, Jimmy van de “Airforce”, Jimmy, mee naar huis. Hij sjacherde met hem voor sigaretten en eten. Ik kan me nog een blik met jam of iets dergelijks en blikjes gesuikerde melk herinneren. Ook dat papa thuis kwam met pakjes sigaretten in zijn oude voetbalkousen.
Ik heb deze ooit aangetrokken. De blauw wit gestreepte kousen zaten vol gaten. Tijdens de Sinterklaastijd was Jimmy, bij ons op bezoek. Plotseling werd er hard op de deur geklopt en Sinterklaas maakte de deur open . Jimmy wist niet wat er aan de hand was en schrok hevig. Het was de man van tante Joke, die zich als Sinterklaas verkleed had.
Ik heb deze ooit aangetrokken. De blauw wit gestreepte kousen zaten vol gaten. Tijdens de Sinterklaastijd was Jimmy, bij ons op bezoek. Plotseling werd er hard op de deur geklopt en Sinterklaas maakte de deur open . Jimmy wist niet wat er aan de hand was en schrok hevig. Het was de man van tante Joke, die zich als Sinterklaas verkleed had.
Bob was een donker type met bril. Toen zij naar “Germany” vertrokken heeft Bob een foto van mijn zusje Nettie en mij en Andy een foto van alleen Nettie meegenomen. De dag van hun vertrek kan ik nog heel goed herinneren. Het regende pijpenstelen. Omdat ik bij hun eentonnertje niet weg te slaan was, mocht ik in de cabine gaan zitten. Het lekte door het dakzeil. Toen zij daadwerkelijk vertrokken, ben ik met hen de Slagerstraat uitgereden tot de hoek van de Bakkerstraat.
Het gekookte ei dat wij kregen, is mij het meest bijgebleven.
Bombardement 19 september 1944
De hele stad was in een feest stemming, totdat ’s-avonds eensklaps de feestvreugde verstoord werd door dood en vernieling. Het was tegen half acht, dus tegen donker, dat er een vliegtuig boven de stad verscheen, die oranjekleurige lichtkogels uitgooide. We dachten dat het een Engels toestel was die ter ere van de bevrijding oranje vuurwerk ging maken. Maar allengs verschenen er meer, totdat de hele stad helder verlicht was en ons intussen al te duidelijk werd dat het de Duitsers waren die door deze verlichting de weg wezen aan de Duitse bommenwerpers die op komst waren.
Bommenregen
Nog waren ze bezig met de lichtkogels toen de bommenregen reeds begon. Eerst in het centrum van de stad, maar allengs breidde het zich uit naar de buitenwijken. Wij waren in de woonkamer gekropen tegen de muur, de kleinen onder de tafel, de anderen zo dicht mogelijk tegen de muur. Aan alle kanten hoorden we de bommen om ons heen gieren, waarna de ontploffingen volgden. Op een gegeven ogenblik vlogen in de woonkamer alle ruiten er uit en even later die van de voorkamer. Elk ogenblik verwachtten we dat ons huis getroffen zou worden. Toen het zo erg begon te worden riep ik tot de anderen: “Naar buiten, het veld op.” We pakten de kleinsten op de arm en de anderen bij de hand en toen het een ogenblikje rustig was sprongen we naar buiten. De buren naast ons gingen ogenblikkelijk mee. We zijn door een huis naast het kerkhof heen gelopen en vandaar uit in de tuin. Daar zijn we plat op de grond gaan liggen want er kwam weer een nieuwe aanval. Gelukkig bleef die wat verderop en toen het weer een beetje rustiger werd kropen we verder tot op het kerkhof. Daar was een soort grot die voor enige jaren daar gemaakt werd en waar een paar meter zand en beton op zat. Hier waren we voorlopig veilig.
Dood en vernieling
Toen het wat rustiger werd en de vliegmachines hun moordend werk verricht hadden, konden we eens buiten kijken.
De hele stad was in een feest stemming, totdat ’s-avonds eensklaps de feestvreugde verstoord werd door dood en vernieling. Het was tegen half acht, dus tegen donker, dat er een vliegtuig boven de stad verscheen, die oranjekleurige lichtkogels uitgooide. We dachten dat het een Engels toestel was die ter ere van de bevrijding oranje vuurwerk ging maken. Maar allengs verschenen er meer, totdat de hele stad helder verlicht was en ons intussen al te duidelijk werd dat het de Duitsers waren die door deze verlichting de weg wezen aan de Duitse bommenwerpers die op komst waren.
Bommenregen
Nog waren ze bezig met de lichtkogels toen de bommenregen reeds begon. Eerst in het centrum van de stad, maar allengs breidde het zich uit naar de buitenwijken. Wij waren in de woonkamer gekropen tegen de muur, de kleinen onder de tafel, de anderen zo dicht mogelijk tegen de muur. Aan alle kanten hoorden we de bommen om ons heen gieren, waarna de ontploffingen volgden. Op een gegeven ogenblik vlogen in de woonkamer alle ruiten er uit en even later die van de voorkamer. Elk ogenblik verwachtten we dat ons huis getroffen zou worden. Toen het zo erg begon te worden riep ik tot de anderen: “Naar buiten, het veld op.” We pakten de kleinsten op de arm en de anderen bij de hand en toen het een ogenblikje rustig was sprongen we naar buiten. De buren naast ons gingen ogenblikkelijk mee. We zijn door een huis naast het kerkhof heen gelopen en vandaar uit in de tuin. Daar zijn we plat op de grond gaan liggen want er kwam weer een nieuwe aanval. Gelukkig bleef die wat verderop en toen het weer een beetje rustiger werd kropen we verder tot op het kerkhof. Daar was een soort grot die voor enige jaren daar gemaakt werd en waar een paar meter zand en beton op zat. Hier waren we voorlopig veilig.
Dood en vernieling
Toen het wat rustiger werd en de vliegmachines hun moordend werk verricht hadden, konden we eens buiten kijken.