Oorsprong namen
Voorouders
Broers & Zusters
Jeugdjaren
Jo & Nellie
Gezin
Jo van Ooyen en Nellie Verspaget
Jo van Ooyen en Nellie Verspaget
Als tante Ali en mama samen de afwas deden werd er uit volle borst gezongen. Ik lag dan op de grond te spelen met m´n speelgoed. En vond dat gezellig. Papa en mama zongen ook wel. Ik herinner mij het liedje: “Op enen boom een koekoek zat”. Om ‘t deuntje te horen; klik dan op de notenbalk.
Op 6 December 1942 om 12 uur ’s middags de Philips-fabrieken worden gebombardeerd. De foto’s gemaakt vanuit de aanvallende Engelse vliegtuigen laten bij de spoorlijn de Bogert, de Emmasingel, de Parallelweg en de Demer zien. (filmpje en Schade)
Samen met ome Janus en ons papa ging ik, sinterklaas uithalen bij opa
Samen met ome Janus en ons papa ging ik, sinterklaas uithalen bij opa
en opoe in Den Bosch. Mama en tante Ali bleven met mijn zusje Netty thuis. We zouden vertrekken met de sneltrein van 12 uur. Omdat we te vroeg waren en het koud was, besloten de broers met het boemeltje mee te gaan, dat net kwam binnenlopen. Dan zaten we tenminste warm. Net nadat wij vertrokken waren, vond het bombardement plaats.
’s Avonds hoorden de broers welk onheil wij ontlopen waren. Mama vertelde dat ze in de laag aanvallende vliegtuigen de piloten zag zitten en dat het huis stond te schudden van het lawaai. Er waren 136 slachtoffers te betreuren.
Als wij later naar Den Bosch gingen passeerden wij een uitgebrand treinstel op een zijspoor. De broers zeiden dan tegen elkaar: “Zijn we toch goed weggekomen!”
Bijna iedere twee weken ging ik met papa en ome Janus mee naar Den Bosch. Als we dan naar het station liepen en de Woenselse overweg was gesloten, gingen wij over de voetbrug. Als er dan net een locomotief onderdoor kwam, liepen we geheel in de stoom.
Dan ‘t oude station met binnen de loketten, waar papa de treinkaartje's kocht. Dan rechts van de loketten via de trap naar beneden om door de gang onder het spoor door naar de perrons te lopen. Beneden was het loket waar de trein- of de perronkaartjes gecontroleerd werden. Men kon zo maar niet naar ‘t perron.
’s Avonds hoorden de broers welk onheil wij ontlopen waren. Mama vertelde dat ze in de laag aanvallende vliegtuigen de piloten zag zitten en dat het huis stond te schudden van het lawaai. Er waren 136 slachtoffers te betreuren.
Als wij later naar Den Bosch gingen passeerden wij een uitgebrand treinstel op een zijspoor. De broers zeiden dan tegen elkaar: “Zijn we toch goed weggekomen!”
Bijna iedere twee weken ging ik met papa en ome Janus mee naar Den Bosch. Als we dan naar het station liepen en de Woenselse overweg was gesloten, gingen wij over de voetbrug. Als er dan net een locomotief onderdoor kwam, liepen we geheel in de stoom.
Dan ‘t oude station met binnen de loketten, waar papa de treinkaartje's kocht. Dan rechts van de loketten via de trap naar beneden om door de gang onder het spoor door naar de perrons te lopen. Beneden was het loket waar de trein- of de perronkaartjes gecontroleerd werden. Men kon zo maar niet naar ‘t perron.
Destijds woonden we bij ome Corry en tante Lisa in. Lang hebben we hier niet bij ome Corry ingewoond. Mama kreeg woorden met tante Lisa. Op een gegeven moment werd de deur van de keuken dichtgetimmerd en moest zij helemaal buiten omlopen om pap te koken. Uit woede heeft zij toen een ruitje ingeslagen om de deur open te maken. Bloedend kwam zij ome Janus tegen. Het gevolg was dat wij bij ome Janus en tante Ali in de Slagerstraat nr. 42 gingen wonen. Later zei ome Corry: ‘Waarom heb je je schoen niet gebruikt om het ruitje in te slaan?”
Bij ome Janus en tante Ali werden onze meubels op het plat dakkamertje tot aan het plafond opgeslagen en hadden ze een gezamenlijk huishouden.
Bij ome Janus en tante Ali werden onze meubels op het plat dakkamertje tot aan het plafond opgeslagen en hadden ze een gezamenlijk huishouden.