Ooyen-Methorst

Geacht publiek;

En luister naar mijn lied; Wat er in Eindhoven is geschied.
Ja, Eindhoven die grote stad;  En  Strijp dat moddergat.
We nemen er Woensel nog bij; En laten Stratum staan al in de rij.
Dan beginnen we van vooraf aan; En laten Tongerle staan.
Zo kwam ik blij van zin;  Bij Muller en Schreuder in.
Daar liepen de wijven haast dood; Om een doodgewone uitverkoop.
Ik dacht hier heb ik een koopje; En zette het op een loopje.
En ging blij van zin; Het Chicagotheater in.
Je weet ik ben niet bang; En nam een kaartje eerste rang.
Maar ik kwam te zitten tot mijn spijt, langs een dikke boerenmeid.
Ik zei, mijn liefste gein, wilde gij de mijne zijn?
Maar ik kreeg er een boven op mijn snoet; Want ik zat boven op haar nieuwe hoed.
Ik dacht hier ga ik verliezen; En pakte gauw mijn biezen
En ging terstond, al waar ik stond, naar het station.
Veel was er niet meer te zien; Op de losweg dan misschien?
Maar wat je hoort of wat je ziet; Je moest lachen of je wou of niet.
Een man van tachtig jaren; En een meisje met loshangende haren.
De ouwe leek wel stapelgek; En vloog ‘t meisje om haar nek.
Ik sprong d’r effe tussen; En dacht hier valt wat te kussen.
Maar ze lieten me ijskoud staan; En ik tippelde maar weer aan.
Bij d’n Bonte Os, daar sloegen ze er geducht op los.
Ik dacht, hier moet ik ook niet zijn; Hier slaan ze mij kort en klein.
Ik kreeg kramp in mijn mage; En ging naar dokter Verhage.
Maar, ach, Jan die gooide voor mijn aangezicht, de bomen van de overweg dicht.
Het was te hoog om er over te gaan: Te lang om er voor te blijven staan.
Ik stopte toen maar een geurige pijp; En ging te voet naar Strijp.
Ik moest me laten scheren: Ik zou het maar proberen.
Maar bij de eerste coiffeur, sneden ze er al ijskoud deur.
Zo was ‘t met mij gesteld: ‘t Leek wel oorlogsgeweld.
Maar later, later kwam ik tot mijn geest; ‘t Was maar een droom geweest.