Oorsprong namen
Voorouders
Broers & Zusters
Jeugdjaren
Jo & Nellie
Gezin
Jo van Ooyen en Nellie Verspaget
Jo van Ooyen en Nellie Verspaget
1939 (Bekijk foto’s 1939 t/m 1947 in serie)
Op zaterdag 11 februari 1939 werd het kerkelijk huwelijk van onze ouders ingezegend. Mama was 22 jaar en papa was 28 jaar oud.
Papa heeft abusievelijk twee corsages op, dus ook die van mama. Doordat de corsages in elkaar zaten en misschien wel door de zenuwen, heeft hij ze allebei opgespeld. Schijnbaar had niemand het in de gaten, want op de groepsfoto heeft hij ze nog allebei op. Mama haar trouwjurk was blauw. Voor de middag had zij een beige wandelpakje met handschoentjes. Het was toen de gewoonte dat het bruidspaar, onder de afwas een eindje ging wandelen.
Deze handschoentjes heeft ze later altijd gebruikt om haar kousen aan te trekken.
De Onze Lieve Vrouw kerk aan de Eckardscheweg, waar onze ouders trouwden.
Om te kunnen trouwen moest er eerst gebiecht worden. Papa was zo eerlijk de pastoor te zeggen dat hij zeven jaar niet meer in de kerk was geweest. De pastoor werd zo kwaad dat mama hem hoorde schreeuwen: “Zeven jaar niet!” Op de huwelijks dag vertrouwde de
De Onze Lieve Vrouw kerk aan de Eckardscheweg, waar onze ouders trouwden.
Om te kunnen trouwen moest er eerst gebiecht worden. Papa was zo eerlijk de pastoor te zeggen dat hij zeven jaar niet meer in de kerk was geweest. De pastoor werd zo kwaad dat mama hem hoorde schreeuwen: “Zeven jaar niet!” Op de huwelijks dag vertrouwde de
pastoor het niet en liet, voordat het bruidspaar de kerk binnenkwam, een misdienaar aan ons vader vragen of hij het geld wel bij zich had?
Het trouwboekje van de Gemeente Eindhoven. Conform de wet werd hun burgerlijk huwelijk eerder, op vrijdag 10 februari, voltrokken. De ambtenaar was nog niet gewend aan het jaar 1939.
Het trouwboekje van de Gemeente Eindhoven. Conform de wet werd hun burgerlijk huwelijk eerder, op vrijdag 10 februari, voltrokken. De ambtenaar was nog niet gewend aan het jaar 1939.
De familie van Ooyen en Verspaget poseren ter ere van het bruidspaar voor het ouderlijk huis van mama op de Broekseweg. Voorop het bruidspaar en neefje Henkie, later Hans Günther, daarachter vlnr. Albert Senders, tante Coba Verspaget, ome David Verspaget, tante Joke Senders-Verspaget, opoe van Ooyen, opa van Ooyen, tante Ali van Ooyen, tante Sjaan van Ooyen, tante Netta Günther Verspaget,
daarachter ome Corry Verspaget, opoe Verspaget, tante Lisa Verspaget-Swinkels, daarachter niet goed te zien ome Janus van Ooyen. Ome Bart van Ooyen staat niet op de foto. Hij kwam later op de bruiloft en bracht zijn eigen drankje, een fles jenever mee.
Zij trouwden in bij opoe Verspaget op de Broekseweg te Eindhoven. Na een tijdje vertelde tante Ali dat bij hen in de Slagerstraat het huis op nummer 36 vrij kwam. Zoals het voor de oorlog de gewoonte was, verhuisden zij naar de Slagerstraat zonder de verhuurder, Caféhouder Schoonerwald, te informeren.
Bij het wekelijks ophalen van de huur merkte hij dat wel.
Opoe Verspaget ging met hen mee naar de Slagerstraat. Omdat opoe Verspaget geen inkomen had, vonden onze ouders dat de familie Verspaget maar moesten bijdragen in de kosten. Dit liep uiteindelijk uit op een rechtzaak, waarbij zij in het gelijk gesteld werden. Het gevolg was dat de familie boos was en dat ome Frans Verspaget ons tien jaar niet aangekeken heeft.
In hun trouwboekje staat met potlood: “Slagerij D 36057/6202”. Waarschijnlijk het loonnummer van papa bij de Etos, waar hij werkte als slager en er goed gezien was. Zo ging hij samen met zij baas, dhr. Vögels, naar het slachthuis. Deze leerde hem een beest van goede kwaliteit en een goedkopere van mindere kwaliteit te kopen. Wat dan door elkaar verkocht werd. Papa moest ook de manden van de andere knechten controleren. Hierdoor “versierde” hij nogal wat vlees en kregen wij nogal wat meeëters op bezoek.
Opoe Verspaget vroeg steeds verbaasd: “Is dat allemaal vlees van dieren?” Iedere dag bracht hij vlees mee en ’s zaterdags bracht hij een mandje met vlees mee voor de zondag plus drie koteletten voor de maandag. Omdat opoe “koikes” (kaantjes, kruimels spek) lekker vond, bracht hij die voor haar mee. Met het bezorgen nam hij in zijn mand ook extra vlees mee voor een arm gezin. Hier dronk hij een bakje koffie en kreeg van die juffrouw als het er aan zat, een pakje sigaretten.
Ja, in deze tijd werd een arbeidersvrouw, juffrouw genoemd. Vrouwen van hoger geplaatsten werden mevrouw genoemd. Zo maakte hij bij een vaste klant mee dat hij gecorrigeerd werd toen hij haar met juffrouw aansprak. Zij zei: “Pardon slager, ik ben voortaan mevrouw. Mijn man is bij Philips onderbaas geworden!”
Zij trouwden in bij opoe Verspaget op de Broekseweg te Eindhoven. Na een tijdje vertelde tante Ali dat bij hen in de Slagerstraat het huis op nummer 36 vrij kwam. Zoals het voor de oorlog de gewoonte was, verhuisden zij naar de Slagerstraat zonder de verhuurder, Caféhouder Schoonerwald, te informeren.
Bij het wekelijks ophalen van de huur merkte hij dat wel.
Opoe Verspaget ging met hen mee naar de Slagerstraat. Omdat opoe Verspaget geen inkomen had, vonden onze ouders dat de familie Verspaget maar moesten bijdragen in de kosten. Dit liep uiteindelijk uit op een rechtzaak, waarbij zij in het gelijk gesteld werden. Het gevolg was dat de familie boos was en dat ome Frans Verspaget ons tien jaar niet aangekeken heeft.
In hun trouwboekje staat met potlood: “Slagerij D 36057/6202”. Waarschijnlijk het loonnummer van papa bij de Etos, waar hij werkte als slager en er goed gezien was. Zo ging hij samen met zij baas, dhr. Vögels, naar het slachthuis. Deze leerde hem een beest van goede kwaliteit en een goedkopere van mindere kwaliteit te kopen. Wat dan door elkaar verkocht werd. Papa moest ook de manden van de andere knechten controleren. Hierdoor “versierde” hij nogal wat vlees en kregen wij nogal wat meeëters op bezoek.
Opoe Verspaget vroeg steeds verbaasd: “Is dat allemaal vlees van dieren?” Iedere dag bracht hij vlees mee en ’s zaterdags bracht hij een mandje met vlees mee voor de zondag plus drie koteletten voor de maandag. Omdat opoe “koikes” (kaantjes, kruimels spek) lekker vond, bracht hij die voor haar mee. Met het bezorgen nam hij in zijn mand ook extra vlees mee voor een arm gezin. Hier dronk hij een bakje koffie en kreeg van die juffrouw als het er aan zat, een pakje sigaretten.
Ja, in deze tijd werd een arbeidersvrouw, juffrouw genoemd. Vrouwen van hoger geplaatsten werden mevrouw genoemd. Zo maakte hij bij een vaste klant mee dat hij gecorrigeerd werd toen hij haar met juffrouw aansprak. Zij zei: “Pardon slager, ik ben voortaan mevrouw. Mijn man is bij Philips onderbaas geworden!”
