Lieve Marion en Alex

Even een kort woord
Mijn dochter trouwt vandaag.
Een kind, waar je als vader onvoorwaardelijk van houdt.
Een kind, als ze iets overkomt, al is het maar een schrammetje;
Dit toch door je hele zielement heen gaat.
Hier staan ze dan, het prille gehuwde paar.
Alex en Marion.
Een stel, waar ik heel veel vertrouwen in heb.
Soms onstuimig, maar;
Ik kan me nog iets vaag herinneren; volgens mij hoort dat bij de jeugd!
Ze weten wat ze willen, maar kijk uit, de bomen groeien niet altijd tot aan de hemel.
Marion wist als kind al wat ze wilde.
Aan kinderen in de buurt vroeg ze niet mag ik meedoen; neen Marion zei: “Ik doe mee”!
Wat dat betreft is Marion een zondagskind.
Zo ook op school. Je merkte er weinig van. Maar de resultaten waren er naar.
En dat ogenschijnlijk met weinig moeite. Wel jammer van dat laatste stukje.
Marion begon al vroeg volwassen te worden.
Het is niet anders in deze moderne tijd.
Ja, ja, Marion leerde de jongens kennen. Niet die watjes van school. Neen, meer van die bollebozen.
Een onstuimige start en de eerste grijze haren van je vader.
Zo gebeurde het toch nog: “Alex kreeg zijn Marion”.
Alex, die heb ik leren kennen als een bereidwillig, super actief en altijd klaar staande jongeman.
Technisch een duizend poot en voor geen gat te vangen.
En dat niet alleen, neen, de zaken er omheen regelen en organiseren.
Dat moet toch buitenshuis uit te buiten zijn!
Alex en Marion zoals jullie in je eigen huis, al ruim een jaar bezig zijn, ziet er voortreffelijk uit.
Neem niet teveel hooi op je vork, vooral als het in de toekomst eens een keer gaat stormen.
Maar bedenk wel: “Na storm en regen komt zonneschijn”.
Marion en Alex ik wens jullie samen een heel lang en gelukkig leven.
Hierop heffen wij het glas.
Proost en op jullie geluk!
En, Lang zullen ze leven, lang zullen ze leven ...

Je vader.

Terug naar de bruiloft